به مناسبت سالگرد رحلت حضرت آقای حاج سلطانحسین تابنده رضاعلیشاه ثانی (قدس سره)
سالگرد رحلت قطب‌العارفین و ملجأ السالکین نتیجةالاولیاء و زبدةالاصفیاء زین‌العرفا و قرّة عین الفقراء مولانا المعظّم و ملاذنا المحترم الحاج سلطانحسین تابنده رضاعلیشاه را به مولی و مقتدای درویشان، حضرت آقای حاج #دکتر_نورعلی_تابنده (مجذوبعلیشاه) ارواحنا فداه وهمه‌ی عزیزان ایمانی تسلیت عرض نموده و به همین مناسبت گزیده‌ای از شرح حال مبارکشان را مرور می‌کنیم:
حضرت حاج سلطانحسین تابنده #رضاعلیشاه فرزند ارشد حضرت #صالحعلیشاه ملقّب به فضل‌الله در ۲۸ ذیحجه ۱۳۳۲ قمری مطابق با ۲۵ آبان ۱۲۹۳ شمسی پا به عرصه‌ی وجود گذاشتند. پس از تحصیلات مقدماتی در #بیدخت نزد پدر بزرگوار خود و سایر مدرّسین محلّی، در سال ۱۳۱۰ شمسی به امر حضرت صالحعلیشاه به اصفهان مسافرت کردند و موفق به اخذ اجازه‌ی روایت شدند. پس از ۵ سال توقّف در اصفهان به تهران آمدند و وارد دانشکده‌ی معقول و منقول شدند و همزمان در دانشسرای عالی مشغول تحصیل گردیدند و در سال ۱۳۵۸ قمری موفق به اخذ گواهینامه‌ی لیسانس می‌شوند. سپس به دستور پدر بزرگوار خود به گناباد تشریف برده و در ظلّ تربیت ایشان به ریاضت و تصفیه‌‌ی روح پرداختند و در ۱۵ شعبان سال ۱۳۶۹ به اجازه‌ی اقامه‌ی جماعت و تلقین اوراد و اذکار لسانی نائل گردیدند و در ۱۱ ذیقعدةالحرام همان سال مأذون به ارشاد طالبین و دستگیری با لقب رضاعلی شدند تا اینکه در ذیقعده‌ی سال ۱۳۷۹ قمری به جانشینی حضرت صالحعلیشاه با لقب رضاعلیشاه معین گردیدند.
حضرتش مسافرت‌های متعددی به کشورهای افغانستان و پاکستان و هندوستان و ممالک مختلف عربی و مصر و فلسطین و کشورهای اروپایی داشتند و چند سفر به بیت‌الله الحرام تشریف بردند. ایشان در هر سفر با علمای اعلام و مراجع تقلید ملاقات می‌کردند در سفری که به نجف داشتند، آیت‌الله حاج شیخ محمّدحسین آل کاشف‌الغطاء پس از مذاکرات مفصّل در مسائل غامض فقهی به ایشان اجازه‌ی اجتهاد می‌دهند. علاوه بر این بسیاری دیگر از علماء اعلام درجات اجتهادی به نام ایشان صادر نموده‌اند که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به درجات اجتهاد صادره توسط آیات عظام سید محمّد موسوی نجف‌آبادی، سید مهدی درچه‌ای، ابوالمجد محمّدرضا مسجدشاهی اشاره نمود.
پس از رحلت حضرت صالحعلیشاه به موجب نصّ صریح، ایشان عهده‌دار سرپرستی فقرای نعمت‌اللهی سلطانعلیشاهی شدند و مسند ارشاد به وجود ایشان زیب و زینت یافت.
حضرتش تألیفات بسیاری دارند که اکثر آن‌ها چندین بار به حلیه طبع درآمده است. اسامی کتب تألیفی ایشان که به چاپ رسیده‌اند بدین قرار است: تجلّی حقیقت در اسرار فاجعه کربلا، رساله خواب مغناطیسی، شرح حال خواجه عبدالله انصاری، ترجمه دعاء ابوحمزه ثمالی، فلسفه فلوطین، نابغه علم و عرفان در قرن چهاردهم هجری، تاریخ و جغرافی گناباد، یادداشت‌های سفر به ممالک عربی، خاطرات سفر حج، گردش افغانستان و پاکستان، سفرنامه از گناباد به ژنو، رساله رفع شبهات، رساله رهنمای سعادت، نظر مذهبی به اعلامیه حقوق بشر، قرآن مجید و سه داستان اسرارآمیز عرفانی، ده سخنرانی، التّاریخ المختصر فی احوال المعصومین الاربعة عشر(ع)، سه گوهر تابناک از دریای پرفیض کلام الهی. برخی کتب دیگر ایشان همانند سیر تکاملی و حرکت جوهری و کتاب فلسفه ابن رشد و ترجمه کتاب الکشف عن المناهج الادلة فی عقاید الملّة و چندین جُنگ خطی و مکتوبات بسیاری از ایشان چاپ‌نشده باقی مانده است.
حضرتش در سحرگاه ۱۱ ربیع‌الاول ۱۴۱۳ مطابق با ۱۸ شهریور ۱۳۷۱ قالب جسمانی را تهی و به وصال دلدار نائل آمدند. مزار ایشان در بقعه‌ی متبرکه‌ی سلطانی در بیدخت گناباد می‌باشد.
